| Program wczesnego przygotowania ogólnorozwojowego dla dzieci do lat 13 |
| Program ogólny wczesnego przygotowania ogólnorozwojowego, dla kandydatów przysposabiających się do uprawiania Jiu-Jitsu Goshin-Ryu obejmuje dzieci w wieku do 13 roku życia. Wraz z Regulaminem niższych stopni (młodzieżowych) kyu został oficjalnie zatwierdzony przez Polską Federację Dalekowschodnich Sztuk i Sportów Walki i wszedł w życie z dniem 15 października 1990 roku. |
 |
Celem tego programu jest:
- odpowiednio wczesne zainteresowanie sztuką szlachetnej samoobrony dzieci młodszych, które po osiągnięciu wymaganego wieku będą mogły podjąć specjalistyczny trening Jiu-Jitsu
- zapewnienie dzieciom ogólnego i harmonijnego rozwoju poprzez:
- równomierne doskonalenie cech motorycznych, a zwłaszcza: szybkości, zwinności, skoczności, wytrzymałości ogólnej, siły dynamicznej i ogólnej
- ukształtowanie przyzwyczajeń do systematycznych ćwiczeń ruchowych oraz poznanie i wykształcenie elementarnych odruchów obronnych
- uzupełnienie (a niekiedy zastąpienie) szkolnego procesu fizyczno-wychowawczego w zakresie uzyskiwania przez dzieci wysokiej ogólnej sprawności fizycznej i prawidłowego rozwoju psychicznego
Program zakłada, że doskonalony w ten sposób ogólny rozwój i sprawność fizyczna stanowić będą odpowiedni fundament, na bazie którego można będzie później podjąć ukierunkowany, specjalistyczny trening Jiu-Jitsu. Dostrzegając aktualne zagrożenia cywilizacyjne oraz potrzebę wczesnego kształtowania kultury ruchowej i zdrowego modelu życia, Polskie Centrum Jiu-Jitsu Goshin-Ryu podjęło wyzwanie pracy z dziećmi najmłodszymi, zlecając jego realizację wszystkim ośrodkom w kraju, dysponującym odpowiednio przygotowaną kadrą instruktorską. |
Metodyka ćwiczeń z dziećmi w wieku najmłodszym
Dziecka nie można bynajmniej traktować jak "miniatury" dorosłego człowieka. Ma ono, bowiem swoisty organizm, o odrębnych cechach fizycznych, umiejętnościach i możliwościach ruchowych, charakterystycznych dla wieku i odpowiadających określonemu rozwojowi fizjologicznemu i duchowemu.
Dlatego ćwiczenia fizyczne i metody ich nauczania powinny być inne niż w przypadku dorosłego, a sposób kształtowania cech fizycznych i wartości duchowych powinien uwzględniać zainteresowania i naturalne potrzeby tego okresu życia.
Najbardziej optymalny okres dla kształtowania nawyków odpowiedniej kultury ruchowej przypada na wiek 7-11 lat, kiedy to właśnie dzieci są najbardziej predysponowane do opanowywania nowych ćwiczeń ruchowych.
Nauczanie w odpowiednio wczesnych okresach rozwoju dziecka znacznej ilości nowych ćwiczeń czy technik, a zwłaszcza w formach zabawowych, jest zatem jak najbardziej celowe i pożądane.
Sprawa równomiernego i harmonijnego rozwoju fizycznego i psychicznego dziecka, w okresie kiedy jego organizm intensywnie rozwija się, nabiera szczególnego znaczenia.
W siódmym i ósmym roku życia zaczynają bardziej wyraźnie rozwijać się mięśnie i kościec. Są one jednak mało wytrzymałe na intensywny wysiłek fizyczny, a zatem organizm dziecka w tym wieku nie powinien być poddawany znacznym obciążeniom. Stopniowe zwiększanie tych obciążeń może nastąpić dopiero w 9 - 10 roku życia gdy mięśnie zyskują na sile, a kościec staje się odpowiednio mocniejszy i bardziej odporny. Niezależnie od tego już w tym wieku dzieci zaczynają traktować ćwiczenia ruchowe jako przyjemny równoważnik dla pracy umysłowej i każda forma ruchu jest przez nie z reguły akceptowana.
Zdecydowanie słabsza jest z kolei koordynacja wzrokowo-ruchowa.
Dlatego jeśli ćwiczeniom fizycznym musi towarzyszyć konieczność zapamiętania skomplikowanych sekwencji ruchowych szybko staje się to nużące. Rozwój percepcji wrokowo-ruchowej jest koniecznością. Należy jednak dokładać starań, aby kształtowanie tych umiejętności związane było z zabawą lub inną formą ruchu sprawiającą przyjemność. Cały proces przebiega wtedy znacznie szybciej i nie stanowi obciążenia psychicznego.
Dzieci w okresie swego rozwoju, już od najmłodszych lat chętnie i bez uszczerbku dla rozwijającego się organizmu wykonują ćwiczenia: zręcznościowe, zwinnościowe z elementami akrobatyki, zwiększające ruchomość stawów, skocznościowe, zwisy i ćwiczenia równowagi.
Jest to okres w życiu, w którym motywacja do ćwiczeń pozostaje w pełnej zgodzie z siłami fizycznymi. Jeśli w tym okresie dzieci nie wykazują zainteresowania gimnastycznymi ćwiczeniami ogólnorozwojowymi - to winy należy poszukiwać w metodach wychowania (np. brak odpowiednich wzorców w rodzinie), nieodpowiedniej metodzie nauczania lub braku akceptacji dziecka w środowisku rówieśników.
Do zadań instruktora należy wpajanie dzieciom potrzeby planowej pracy treningowej i systematycznych ćwiczeń. Z kolei on sam musi przestrzegać zasady stopniowania ich trudności.
Zwłaszcza na początku, zadania stawiane dzieciom muszą ograniczać się do ćwiczeń prostych, ze ścisłym określeniem ich formy. Dopiero po ich opanowaniu można przejść do ćwiczenia elementów złożonych - stopniowo z dwóch, a najwięcej trzech elementów.
W procesie zajęć z dziećmi w tym wieku należy szczególną uwagę zwrócić na zachowanie odpowiedniej proporcji między ogólnym rozwojem, a specjalizacją w zakresie wybranej sztuki walki. Rozwój ogólny powinien zdecydowanie dominować nad specjalizacją.
Wskazane jest zatem stosowanie w szerokim zakresie ćwiczeń rozwijających gibkość, zwinność, zręczność, szybkość, skoczność, równowagę itp. Siła jest zatem tą cechą motoryczną, którą na zajęciach z dziećmi najmniej się preferuje. W miejsce klasycznych ćwiczeń siłowych zalecana jest metoda siłowo-szybkosciowa, w której dziecko pokonuje niewielki ciężar lub opór własnego ciała. Ćwiczenia te powinny być jednak wykonywane z maksymalną szybkością. |
 |
 |
Oczekiwania i ambicje
Praktyczne doświadczenia wskazują, że oczekiwania i ambicje rodziców, wbrew pozorom, bardzo często przeszkadzają w równomiernym rozwoju psychofizycznym dziecka i kontynuowaniu zajęć.
W sytuacji, gdy z naturalnych względów niektóre ćwiczenia są wykonywane nieudolnie, spotykają się z krytyką, a sens dalszego uczestnictwa w zajęciach poddawany w wątpliwość. Równolegle jednak te same ćwiczenia sprawiają dzieciom przyjemność i są chętnie wykonywane. Świadczy to z jednej strony o krańcowo odmiennej ocenie techniki lub ćwiczenia przez dziecko i osobę dorosłą, a z drugiej - o braku cierpliwości, której właśnie od rodzica powinno się oczekiwać.
Każde dziecko to osobliwa indywidualność, ma swój własny rytm rozwoju, który nie zawsze musi korespondować ze średnim poziomem grupy. W dłuższym okresie czasu może okazać się, że dzieci wykazujące zmniejszoną ruchliwość, dzięki wytrwałości i dokładności staną się technicznie lepsze od pozostałych. Trzeba im tylko zagwarantować ten czas i udzielić wsparcia w ich staraniach. Właśnie owa negatywna i przedwczesna ocena rodzica może stać się przyczyną, dla której dziecko słabsze zniechęci się do ćwiczeń fizycznych w ogóle i jego naturalny rozwój zostanie poważnie zakłócony.
Decydując się w takiej sytuacji na rezygnację każdy odpowiedzialny rodzić powinien rozważyć, czy w środowisku szkolnym, gdzie panuje zupełnie inna atmosfera dziecko będzie miało szansę dorównać rówieśnikom i zyskać ich akceptację. Być może właśnie ćwiczenia w sekcji są dla niego jedyną szansą aby te niedostatki skorygować.
Wnioski z tych rozważań powinny w pierwszej kolejności stać się materiałem do przemyśleń dla rodziców podejmujących decyzję o rozpoczęciu treningu, ale także dla instruktorów, którzy z racji wieku i większego doświadczenia mogą skutecznie zapobiec popełnianiu takich błędów. |
|
 |
Nauka i zawody oparte na konfrontacji nie wszystkim odpowiadają i mogą budzić agresję. Takie formy dopuszczamy wyłącznie dla zabawy
|
 |
Dzieci lubią natomiast rywalizację, gdy koleżanka lub kolega są partnerem, a nie przeciwnikiemi
|
 |
| Stąd powszechną popularnością cieszą się zawody w kata i jest to element szkolenia wzmacniający pschychikę |
 |
| Dzieci lubią też odskocznię od treningu i nabywanie zupełnie nietypowych umiejętności |
 |
| Dlatego organizując seminaria staramy się by było w nich trochę przygody |
 |
| Taka przerwa w szkoleniu na pewno zachęci by pojechać także następnym razem |
 |
| Na co dzień pracujemy nad techniką, ale przychodzi taki moment gdy za uczciwą pracę trzeba nagrodzić |
 |
| Promocja na kolejne stopnie i gratulacje od mistrzów są budujące i przekonują, że nie był to czas zmarnowany |
|
